De geschiedenis.
Het verhaal in het kort:
In 1990 sloegen Philippe Starck en Les Trois Suisses de handen in één voor een revolutionair idee: een modulair huis ontwerpen door Starck zelf, en dat klanten deze via de postordercatalogus (Les Trois Suisses) konden bestellen.
Prijs: ongeveer 140.000 Franse frank op dat moment (~ongeveer 20.000 - 25.000 euro toen, uiteraard zonder grond).
Doel: Betaalbaar en snel te bouwen huis voor jonge gezinnen, mensen met een beperkt budget of tweede woning.
Filosofie:
Volledig in lijn met Starcks idee van democratisch design — niet enkel meubels, maar ook een volledig huis, moest toegankelijk zijn voor "gewone mensen", niet alleen voor de elite.
Starck zei hierover dat het "een symbool moest zijn van vrijheid en onafhankelijkheid" — je kocht je huis in de catalogus en zette het op een stukje grond.
Resultaat:
Het project kreeg enorm veel media-aandacht en werd gezien als een cultureel moment: het idee dat je in een catalogus plots een huis kon kopen was radicaal.
Voor velen was het idee revolutionair, maar de praktische kant (grond, vergunningen, montage) bleek in Frankrijk ingewikkeld.
Culturele waarde:
Het project wordt vandaag nog vaak genoemd in design- en architectuurboeken als voorbeeld van design-democratisering.
Het project was visionair: vandaag kennen we prefab tiny houses, modulaire woningen — maar in 1990 was dit ronduit futuristisch.
Het koffertje:
Klanten die het huis van Starck via de catalogus bestelden, kregen als eerste een tastbare bewijsstuk, als symbool van hun aankoop, een koffer toegestuurd.
Deze uniek genummerde koffer bevatte: alle bouwplannen en handleidingen.
Ieder koffertje geeft het recht op de bouw van 1 huis. Dat koffertje blijft ook na verkoop altijd bij het huis. Het huis bouwen zonder koffer is strafbaar.
Filosofische betekenis van het koffertje:
Volgens Philippe Starck was het koffertje een symbool van vrijheid:
“Je koopt geen huis, je koopt vrijheid. In dit koffertje zit je vrijheid.”
Het idee was dat je — met dit koffertje in de hand — waar dan ook op aarde je eigen huis kon (laten) opbouwen.
Het koffertje stond dus voor een nieuwe vorm van eigenaarschap: niet gebonden aan één plek of stad, maar mobiel en modulair wonen.
Het was ook een typisch marketinggebaar van Starck:
Een ontwerper die begreep dat emotie en ritueel bij zo’n aankoop belangrijk zijn.
In plaats van alleen een contract of een stapel papier kreeg de klant een fysiek object dat het idee van het project samenvatte.
Marketing & media-effect:
Het koffertje werd een icoon in de media:
Op persfoto’s en in kranten stond vaak een klant met het koffertje afgebeeld, als symbool van deze radicale manier om een huis te kopen.
Sommige mensen kochten het koffertje als kunst investering, zonder het huis werkelijk te bouwen.
Tot op de dag van vandaag zijn er verzamelaars die specifiek zoeken naar originele Maison Starck koffertjes — ze zijn een cultobject geworden onder designliefhebbers.
In 1990 sloegen Philippe Starck en Les Trois Suisses de handen in één voor een revolutionair idee: een modulair huis ontwerpen door Starck zelf, en dat klanten deze via de postordercatalogus (Les Trois Suisses) konden bestellen.
Prijs: ongeveer 140.000 Franse frank op dat moment (~ongeveer 20.000 - 25.000 euro toen, uiteraard zonder grond).
Doel: Betaalbaar en snel te bouwen huis voor jonge gezinnen, mensen met een beperkt budget of tweede woning.
Filosofie:
Volledig in lijn met Starcks idee van democratisch design — niet enkel meubels, maar ook een volledig huis, moest toegankelijk zijn voor "gewone mensen", niet alleen voor de elite.
Starck zei hierover dat het "een symbool moest zijn van vrijheid en onafhankelijkheid" — je kocht je huis in de catalogus en zette het op een stukje grond.
Resultaat:
Het project kreeg enorm veel media-aandacht en werd gezien als een cultureel moment: het idee dat je in een catalogus plots een huis kon kopen was radicaal.
Voor velen was het idee revolutionair, maar de praktische kant (grond, vergunningen, montage) bleek in Frankrijk ingewikkeld.
Culturele waarde:
Het project wordt vandaag nog vaak genoemd in design- en architectuurboeken als voorbeeld van design-democratisering.
Het project was visionair: vandaag kennen we prefab tiny houses, modulaire woningen — maar in 1990 was dit ronduit futuristisch.
Het koffertje:
Klanten die het huis van Starck via de catalogus bestelden, kregen als eerste een tastbare bewijsstuk, als symbool van hun aankoop, een koffer toegestuurd.
Deze uniek genummerde koffer bevatte: alle bouwplannen en handleidingen.
Ieder koffertje geeft het recht op de bouw van 1 huis. Dat koffertje blijft ook na verkoop altijd bij het huis. Het huis bouwen zonder koffer is strafbaar.
Filosofische betekenis van het koffertje:
Volgens Philippe Starck was het koffertje een symbool van vrijheid:
“Je koopt geen huis, je koopt vrijheid. In dit koffertje zit je vrijheid.”
Het idee was dat je — met dit koffertje in de hand — waar dan ook op aarde je eigen huis kon (laten) opbouwen.
Het koffertje stond dus voor een nieuwe vorm van eigenaarschap: niet gebonden aan één plek of stad, maar mobiel en modulair wonen.
Het was ook een typisch marketinggebaar van Starck:
Een ontwerper die begreep dat emotie en ritueel bij zo’n aankoop belangrijk zijn.
In plaats van alleen een contract of een stapel papier kreeg de klant een fysiek object dat het idee van het project samenvatte.
Marketing & media-effect:
Het koffertje werd een icoon in de media:
Op persfoto’s en in kranten stond vaak een klant met het koffertje afgebeeld, als symbool van deze radicale manier om een huis te kopen.
Sommige mensen kochten het koffertje als kunst investering, zonder het huis werkelijk te bouwen.
Tot op de dag van vandaag zijn er verzamelaars die specifiek zoeken naar originele Maison Starck koffertjes — ze zijn een cultobject geworden onder designliefhebbers.